Mijn mem (mama in het Fries) voerde mij als klein kind regelmatig glibberig zeewier, stukken tofu en iedere middag voor de lunch vijf algenpillen. Hyper-gezond en gebaseerd op traditionele Japanse ideeën over gezond eten. Vorige maand vloog ik zelf naar het land van de rijzende zon om mijn honger naar food-inspiratie te stillen. Niet om de sushi en noedels, want ja…dát kennen we inmiddels wel. Veel interessanter is dat supergezonde traditionele dieet van de Japanners, bestaande uit vooral zeewier, lokale groenten, soja en vis.
Dream come true Op de Okinawa-eilanden, ten zuiden van Tokio, wonen mensen die heel oud worden. Als health freak, foodie en nieuwsgierig aagje wilde ik dat natuurlijk tot op de bodem uitzoeken. Wat is hun lifestyle en wat maakt dat ze op hun 95e fitter zijn dan ik me soms voel? Dus stapte ik in het vliegtuig en vloog twaalf uur om op die vraag het juiste antwoord te krijgen. Voordat ik naar de eilanden ging, was Tokio mijn eerste bestemming. Deze schone stad heeft invloeden van de Westerse cultuur, maar toch hebben ze er hun eigen, te gekke manier van leven en eten. Je kan niet om de Amerikaanse ketens heen, maar in Tokio hebben ze vooral ook hun eigen fast food zoals noodels met vis, varkensvlees, zeewier en of course de sushi. Ook is het fantastisch om te zien hoe Japanners uren met vrienden kunnen genieten van kleine porties en hoe ze tijdens hun lunchbreak snel een noedelsoep wegslurpen.
Na een paar dagen in de grote stad ging ik voor twee weken naar de Okinawa-eilanden, de vakantiebestemming van veel Japanners. Wow! Dat is gaaf! Ik heb onwijs genoten van de relaxte vibe daar. In de kleine dorpjes genieten mensen van de frisse zeelucht en hun sociale leven. En ze steken veel tijd in lekker eten en koken. Vooral het eten dat wij niet kennen is heerlijk. Denk bijvoorbeeld aan champuru, goya, soba, umi budo en shiquasa. Say whaaaat? Oké, ik leg het uit… Champuru De Okinawa-eetcultuur kan eigenlijk wel worden gedefinieerd met één woord: champuru. De werkelijke betekenis van champuru is ‘mix’. Een mix van gerechten, die verwijst naar de mix van verschillende culturen zoals de Japanse, Chinese, Zuid-Aziatische en Noord-Amerikaanse. En net als het verschil in manieren van denken, heeft elke persoon zijn eigen speciale champuru-recept. Een champuru wordt meestal genoemd naar het hoofdingrediënt en er bestaan ontzettend veel variaties. Ik vind ze allemaal zo lekker! Ik ga m’n best doen om mijn eigen recept te maken.
Goya Deze groente (zie foto hierboven) is een soort combinatie van komkommer en onrijpe meloen. Japanners verwerken het vaak in een champuru. Het smaakt best bitter, maar daar raak je gauw aan gewend en daarna ben je hooked. Goya wordt ook verkocht in Nederlandse toko’s, dus ik heb na mijn trip gelijk een paar goya’s ingeslagen. Het is erg gezond, want het stimuleert de stofwisseling, houdt je bloedsuikerspiegel op peil en het bevat veel foliumzuur, vitamine C, A en B. Ik ben fan! Soba Soba is de Japanse naam voor boekweit. Op Okinawa maken ze dunne noodles van boekweitmeel die ze soms koel serveren met een sausje of in hete bouillon. Ik gebruik boekweit al een tijdje in gerechten (ook in mijn boek Powerfood, want het is lichter verteerbaar dan tarwemeel. Daarnaast bezit boekweit een hoog gehalte aan lysine en is de verdere aminozuursamenstelling zo gunstig dat het boekweit-eiwit een waarde heeft bijna net zo hoog als die van de beste dierlijke eiwitten.
Umi budo Umi budo (oftewel zeedruif) wordt veel gegeten in Okinawa. Het wordt ook groene kaviaar genoemd, want het heeft glanzende groene bubbels op de bladeren. Umi budo bevat onwijs veel mineralen, is rijk aan jodium én een goede bron van magnesium. Heerlijk in een salade, bovenop rijstgerechten, of bij visgerechten zoals sashimi. Ook lekker als snackje als je het dipt in sojasaus of azijn. Het heeft een verslavende textuur: de groene parels knappen open in je mond, net als kaviaar. Ik heb umi budo nog niet kunnen vinden in Nederland, helaas. Naast deze zeedruiven eten Japanners ook ander zeewier, dat je in Nederland wel kunt krijgen. Zeewier is bijzonder rijk aan vitaminen, mineralen, antioxidanten en spoorelementen. Het barst van jodium en het bevat hoge concentraties ijzer, foliumzuur en vitamine B5. Ik zeg: ga vooral wat vaker aan de miso sobanoedels met zeewier.
Shiquasa / Shikuwasa Deze heerlijke kleine groene citrusvruchten, ongeveer zo groot als limoenen, zijn gevuld met zaden en het hebben de zuurgraad van een sinaasappel. Shiquasa bevat veel vitamine C, houdt de bloedsuikerspiegel in balans en je bloeddruk op peil. Ze groeien op Okinawa en men zegt dat deze vrucht de reden is dat Okinawanen zo lang leven…Conclusion… Als je dit zo leest snap je vast wel waarom Okinawanen zo lang leven. Ze eten vooral lokaal voedsel dat barst van de voedingsstoffen waar je lijf heel blij mee is. Alles wat ze er eten is enorm gezond en gevarieerd. Kunnen we hier nog wat van leren. En dat is niet het enige…In gesprek met Okinawanen leerde ik dat deze mensen alles op hun eigen tempo doen. Het leven verloopt daar rustig. Ze hebben een rijk sociaal leven, lachen veel, hebben weinig stress, genieten van de zon, blijven hard werken, hebben altijd een doel voor ogen en ze eten veel gewassen die ze op hun eigen akkers verbouwen. Na mijn Japan-reis zie ik ineens veel overeenkomsten met de cultuur waarin ik ben opgegroeid. Mijn moeder staat namelijk als zestig-jarige ook nog steeds middenin het leven. Ze heeft een groot social netwerk, werkt als het maar even kan in de tuin of staat op de tennisbaan te zweten. Ze eet heel gevarieerd, puur en niet te zwaar, maar ze kan ook goed genieten van een lekkere taart. Ik hoef dus eigenlijk helemaal niet zo ver te zoeken om inspiratie te krijgen, maar toch heeft Japan mijn ogen geopend. Vanaf nu ga ik me wat meer concentreren op mijn social life en mijn stresslevel op peil houden. Ik overweeg om lachtherapie te ondernemen en misschien nét even wat vaker uit te waaien op Terschelling 🙂 Arigatoooooo! Rens
Hennepmelk 
Lupine Smoothie 
Sunday prepping 
Chocolade muffins 
